Warres VleugelsBergh vertelt dit gevoelige verhaal met zuinige woorden. Zij wikt en weegt en construeert poëtische zinnen met vele stiltes waar tussen de regels door veel te lezen valt. Het is een verhaal dat je niet in een keer uitleest, maar dat je als het ware proeft en voelt. Op een tempo dat je tijd geeft tot persoonlijke reflectie.
De illustraties van Verster geven het verhaal een stevige meerwaarde en kloppen er perfect bij. Hij combineert verschillende technieken tot grote, dromerige prenten vol details. De ingetogen gelaatsuitdrukkingen, de zachte kleurtoetsen, de opvallende composities, ..., je voelt en ziet de hand van een tekenaar met veel talent.
De illustraties van Verster geven het verhaal een stevige meerwaarde en kloppen er perfect bij. Hij combineert verschillende technieken tot grote, dromerige prenten vol details. De ingetogen gelaatsuitdrukkingen, de zachte kleurtoetsen, de opvallende composities, ..., je voelt en ziet de hand van een tekenaar met veel talent.
Dit is geen prentenverhaal als 13 in een dozijn, maar een origineel en pakkend verhaal met een sterke persoonlijke toets van de makers dat je als lezer/kijker niet onberoerd kan laten. Vandaar een aanrader!
(Eric Vanthillo, Pluizuit)
(Eric Vanthillo, Pluizuit)
Alain Verster maakte als illustrator een verpletterende indruk met zijn prenten voor De duif die niet kon duiken. Een debutant met een geheel eigen stijl die met zijn tweede album gelukkig de verwachting waarmaakt. Verster gaat door in dezelfde lijn en al is de verrassing nu minder, zijn prenten blijven onverminderd boeien. Net als in het vorige album gebruikt hij de pagina's volledig en wappert er veel strooigoed rond in de vorm van blaadjes en vogels. Zijn kleurgebruik is opvallend, of eigenlijk het ontbreken ervan. Het is een herfstig album met veel bruin en grijs, waar de gele jassen van Warre en zijn vader in opvallen. Er is razendveel te zien, waardoor je er naar blijft kijken. De prenten van Verster zijn als een brocantenwinkel waarin je telkens weer andere snuisterijen ontdekt.
Het verhaal van Inge Bergh gaat over een jongen die de verwachting van zijn vader niet waarmaakt en hem er op uit stuurt. 'Zorg dat je ergens raakt. Zorg dat ik trots op je kan zijn!'. Zijn vader vindt dat hij een schop onder zijn kont nodig heeft en Warre vraagt er letterlijk om aan de mensen die hij tijdens zijn tocht ontmoet. Hij neemt de woorden van zijn vader ter harte, geeft niet snel op en bereikt zijn doel. Maar Warre ontdekt ook dat zijn vader erg hoge eisen stelt, het paadje moet keurig geharkt en de houtblokken heel precies gestapeld. Van een oud vrouwtje leert hij: 'Het gaat niet om het hout, het is vuur dat telt'.
Bergh schreef een metaforisch verhaal over zelfstandig worden en losmaken dat aanvoelt als een sage of modern sprookje. Warre leert op eigen benen staan. Zonder de druk van zijn vader ontdekt hij zijn eigen waarden en kracht. Op vleugels keert hij terug naar zijn vader die een arm om zijn schouders slaat. Het conflict tussen vader en zoon is kleingehouden waardoor het verhaal een universeel karakter krijgt. Dit overkomt iedere ouder en ieder kind. Het gaat over het hebben van verwachtingen en de onmogelijkheid om daar aan te voldoen. Als Warre terugkeert, slaat zijn vader een arm om hem heen. Het is goed zo.
Bergh formuleert beeldende zinnen ('zijn handen trillen even erg als het deksel op de borrelende pappot') met mooie Vlaamse woorden als 'sakkerde'.
Het is wellicht wat hoog gegrepen voor kinderen vanaf 5 jaar maar jammer dan, dan doen ze er maar wat moeite voor. En lezen ze morgen weer een gemakkelijker boek. Dat geldt ook voor de prenten die best wat inspanning vragen. Maar niemand heeft beloofd dat het leven altijd eenvoudig zal zijn.
(Jaap Friso, JaapLeest)
De Grote Reis Van Kleine Schildpad
Het verhaal van Inge Bergh gaat over een jongen die de verwachting van zijn vader niet waarmaakt en hem er op uit stuurt. 'Zorg dat je ergens raakt. Zorg dat ik trots op je kan zijn!'. Zijn vader vindt dat hij een schop onder zijn kont nodig heeft en Warre vraagt er letterlijk om aan de mensen die hij tijdens zijn tocht ontmoet. Hij neemt de woorden van zijn vader ter harte, geeft niet snel op en bereikt zijn doel. Maar Warre ontdekt ook dat zijn vader erg hoge eisen stelt, het paadje moet keurig geharkt en de houtblokken heel precies gestapeld. Van een oud vrouwtje leert hij: 'Het gaat niet om het hout, het is vuur dat telt'.
Bergh schreef een metaforisch verhaal over zelfstandig worden en losmaken dat aanvoelt als een sage of modern sprookje. Warre leert op eigen benen staan. Zonder de druk van zijn vader ontdekt hij zijn eigen waarden en kracht. Op vleugels keert hij terug naar zijn vader die een arm om zijn schouders slaat. Het conflict tussen vader en zoon is kleingehouden waardoor het verhaal een universeel karakter krijgt. Dit overkomt iedere ouder en ieder kind. Het gaat over het hebben van verwachtingen en de onmogelijkheid om daar aan te voldoen. Als Warre terugkeert, slaat zijn vader een arm om hem heen. Het is goed zo.
Bergh formuleert beeldende zinnen ('zijn handen trillen even erg als het deksel op de borrelende pappot') met mooie Vlaamse woorden als 'sakkerde'.
Het is wellicht wat hoog gegrepen voor kinderen vanaf 5 jaar maar jammer dan, dan doen ze er maar wat moeite voor. En lezen ze morgen weer een gemakkelijker boek. Dat geldt ook voor de prenten die best wat inspanning vragen. Maar niemand heeft beloofd dat het leven altijd eenvoudig zal zijn.
(Jaap Friso, JaapLeest)
De Grote Reis Van Kleine Schildpad
Bij uitgeverij De Eenhoorn is zopas een nieuw kleurrijk kinderboekje verschenen onder de titel De Grote Reis van Kleine Schildpad. De bekende jeugdauteurs Inge Misschaert en Inge Bergh schreven de teksten, terwijl Kristina Ruell voor de prenten zorgde.
De kleine Yomi woont in een Afrikaans dorpje en wordt plots heel erg ziek. Op het platteland zijn er geen medische beschikkingen om de jongen te laten genezen, vandaar dat hij met zijn mama naar de stad moet vertrekken. Zijn moeder neemt hem in haar armen en start haar verre reis naar het ziekenhuis. Ondertussen vertelt ze een verhaal over een kleine schildpad met een grote droom.
...
Het is een verhaal over volhouden en dromen waarmaken.
Het boekje is heel kleurrijk opgevat en de mooie illustraties zijn gewoon prachtig te noemen. In totaal zijn er 32 bladzijden en de kostprijs bedraagt 12,95 €. Een must voor vierjarigen en oudere kinderen.
(actuali.be)
Iets
....
Groot Ventje en Klein Ventje spelen een spookspelletje met mama. Zolang zij in de buurt is, kunnen de peuter en kleuter elk monster de baas. Maar o wee als mama verdwijnt…dan pas slaan de spoken toe. Vooral de fantasie van Groot Ventje slaat op hol. Voor Klein Ventje zijn spoken en sprookjes duidelijk nog verre, abstracte begrippen: er is IETS, alleen IETS, maar hij vertrekt geen (bijna) spier.
Het maakt Groot Ventje nog banger, en ingenieus als hij dank zij Inge is, probeert hij zijn fantasie om te buigen. Hij overtuigt zichzelf dat de hongerige kindervreter NIET bestaat, net zo min als de hellehond of vampier, de moordende robot, heks, weerwolf en nog zovele andere dreigende monsters.
Hij bezweert het gevaar dus door het te benoemen; ik zie en voel kleuter Mirthe naast me mee denken…maar ze schuift nog wat dichter bij. Natuurlijk, Inge Bergh bouwt met zoveel inzicht, met aangepaste stijl (korte, bevattelijke en ritmische opsommingen en zinnetjes) de spanning op, dat de angst echt voelbaar wordt. Mirthe kan de sluipende actie in de expressieve prenten bladzijde na bladzijde volgen, tot de barstende pointe: Groot Ventje en Klein Ventje bieden brullend tegen elkaar op:
‘Er komt niets! Niets! Niets!’
‘Iets!’brult Klein Ventje
‘Daar is IETS!’
En Klein Ventjes lach straalt open. Die van Mirthe ook, met een diepe, tevreden zucht… na zoveel sluipende actie…
Ik vroeg me af of je zo’n verhaal, dat toch duidelijk naar een verlossende pointe leidt, een tweede en derde keer kan lezen.
‘Nog een keer’, zegt Mirthe, en ze leunt al wat gemakkelijker tegen me aan. Ha! Nu ze weet wat er komen gaat, heeft ze voorpretjes en kan ze dubbel genieten van de spanning die niet meer zo dreigend is. Ik zet het boek maar vooraan in haar boekenkastje, bij ‘Appelmoes’ van Klaas Verplancke en ‘Muis…’ dus, van baanbreker Gode Liva Uleners.
(Jet Marcheau, Vertel Eens)
....
Groot Ventje en Klein Ventje spelen een spookspelletje met mama. Zolang zij in de buurt is, kunnen de peuter en kleuter elk monster de baas. Maar o wee als mama verdwijnt…dan pas slaan de spoken toe. Vooral de fantasie van Groot Ventje slaat op hol. Voor Klein Ventje zijn spoken en sprookjes duidelijk nog verre, abstracte begrippen: er is IETS, alleen IETS, maar hij vertrekt geen (bijna) spier.
Het maakt Groot Ventje nog banger, en ingenieus als hij dank zij Inge is, probeert hij zijn fantasie om te buigen. Hij overtuigt zichzelf dat de hongerige kindervreter NIET bestaat, net zo min als de hellehond of vampier, de moordende robot, heks, weerwolf en nog zovele andere dreigende monsters.
Hij bezweert het gevaar dus door het te benoemen; ik zie en voel kleuter Mirthe naast me mee denken…maar ze schuift nog wat dichter bij. Natuurlijk, Inge Bergh bouwt met zoveel inzicht, met aangepaste stijl (korte, bevattelijke en ritmische opsommingen en zinnetjes) de spanning op, dat de angst echt voelbaar wordt. Mirthe kan de sluipende actie in de expressieve prenten bladzijde na bladzijde volgen, tot de barstende pointe: Groot Ventje en Klein Ventje bieden brullend tegen elkaar op:
‘Er komt niets! Niets! Niets!’
‘Iets!’brult Klein Ventje
‘Daar is IETS!’
En Klein Ventjes lach straalt open. Die van Mirthe ook, met een diepe, tevreden zucht… na zoveel sluipende actie…
Ik vroeg me af of je zo’n verhaal, dat toch duidelijk naar een verlossende pointe leidt, een tweede en derde keer kan lezen.
‘Nog een keer’, zegt Mirthe, en ze leunt al wat gemakkelijker tegen me aan. Ha! Nu ze weet wat er komen gaat, heeft ze voorpretjes en kan ze dubbel genieten van de spanning die niet meer zo dreigend is. Ik zet het boek maar vooraan in haar boekenkastje, bij ‘Appelmoes’ van Klaas Verplancke en ‘Muis…’ dus, van baanbreker Gode Liva Uleners.
(Jet Marcheau, Vertel Eens)
Klein Ventje en Groot Ventje spelen samen met mama verstoppertje/spookje in de tuin. Ze lachen, gieren en griezelen. Dan gaat de bel en Klein Ventje en Groot Ventje blijven alleen in de tuin achter. Vinden ze dit nog wel leuk?
Dit is een origineel verhaal dat in een origineel jasje is gestoken. De scraperboardillustraties van Marjolein Pottie geven het verhaal diepgang. Ze passen perfect bij de inhoud. De spanning die de kleuters voelen tijdens het spel, de angst die ze kennen wanneer ze alleen achter blijven en ‘iets’ horen in de tuin … Door de illustraties komt het verhaal echt tot leven. Ook het kleurgebruik is niet alledaags, gewaagd … maar zeer geslaagd.
Een aanrader voor kleuters die wel van wat spanning houden!
Dit is een origineel verhaal dat in een origineel jasje is gestoken. De scraperboardillustraties van Marjolein Pottie geven het verhaal diepgang. Ze passen perfect bij de inhoud. De spanning die de kleuters voelen tijdens het spel, de angst die ze kennen wanneer ze alleen achter blijven en ‘iets’ horen in de tuin … Door de illustraties komt het verhaal echt tot leven. Ook het kleurgebruik is niet alledaags, gewaagd … maar zeer geslaagd.
Een aanrader voor kleuters die wel van wat spanning houden!
(Ilse Verhulst, Pluizer, 2012)
Een heel herkenbaar verhaal van Inge Bergh over bang zijn en je angsten te leren overwinnen. Het verhaal is zo uit het leven gegrepen en speelt met de verbeelding en inbeelding van kinderen. De eenvoudige verhaallijn charmeert net door zijn eenduidigheid en realiteitszin. De illustraties van Marjolein Pottie zijn een perfecte aanvulling hierop. De scraperboardtechniek brengt de juiste sfeer: een beetje gevaar, wat avontuurlijker en origineler dan anders. Ze laten de personages ook echt tot leven komen, zorgen voor knappe, afwisselende decors, innemende close-ups, prenten vol actie en dreiging. En dat in een heel uitgedacht kleurenpallet met vooral groen als basiskleur en blauw en rood als accentkleuren.
Een fijn voorleesverhaal, ideaal om kleuters die wel houden van een beetje spanning maar die ook wel eens bang kunnen zijn, nog ‘dapperder’ te maken.
(Hotel Boekenlust, 2012)
Inge Bergh bouwt met zoveel inzicht, met aangepaste stijl (korte, bevattelijke en ritmische opsommingen en zinnetjes) de spanning op, dat de angst echt voelbaar wordt. Mirthe kan de sluipende actie in de expressieve prenten bladzijde na bladzijde volgen, tot de barstende pointe. (…) Ik zet het boek maar vooraan in haar boekenkastje, bij ‘Appelmoes’ van Klaas Verplancke en ‘Muis…’ dus, van baanbreker Gode Liva Uleners.(Jet Marcheau, Vertel Eens, 2012)
Een erg grappig en fantasievol prentenboek over Groot Ventje en Klein Ventje. Met frisse aantrekkelijke illustraties. Een keer ‘Iets’ anders dan anders…..
(kinderboeken.blog.nl)
Spoken Bestaan Niet
‘Humoristisch, herkenbaar en vrolijk vormgegeven voorleesverhaal van Inge Bergh. Ann de Bode’s 3D-prenten in plasticine zijn even onweerstaanbaar als uitnodigend.’ (Kerk & Leven, november 2008)
‘Dit voor kleuters gezellig griezelige prentenboek is knap geïllustreerd met een kleurrijke collega van geboetseerde figuurtjes. Voor al wie soms "spoken" ziet.’ (Libelle, oktober 2008)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten